Elazığ Anadolu Haber

Merhaba sevgili sporseverler.

      Ülke olarak spor ve özellikle futbola olan sevdamız günden güne artarken ne yazık ki bu sevdaya paralel olarak üst düzey futbol ligine bir türlü adımızı yazdıramadık.

      Son olarak Milli takımımızın uluslar B liginden A ligine yükselmeyi garantileyecek iki maçına baktığımızda önce kendi sahamızda iki puan önde olduğumuz Galler takımıyla yaptığımız maçta ezici bir futbol oynamamıza rağmen kaçırdığımız penaltı ile umutlarımızı üç gün sonraya bıraktık.

      Daha sonrasında Galler maçı her ne kadar bizi üzmüş olsa da oynanan futbola bakarak biz bu işi Karadağ da bitiririz demedik mi hep birlikte? Rakibimiz Karadağ gurubumuzda oynadığı maçlarda hiç puan alamamış, rakip kaleye şu ana sadece bir gol atabilmiş bir takım olmasına rağmen umutlarımızı yıkan bir maç oynamadı mı bizimle, ayrıca tarihimizde bu takıma karşı kaybettiğimiz maçın olmadığı apaçık ortadayken, bu kadar kalite farkı varken.

      Her zaman şunu söyleriz, futbol sahada kazanılır. Baskılı oynayan değil, golleri bulan maçı kazanır. Karadağ maçında bir puanın bizi A ligine taşıyacağı maçta tapa sahip olma oranımız rakibi ezici şekilde olmasına rağmen golleri bulan Karadağ olunca hevesimiz kursağımızda kaldı diyebilirim.

      Avrupa’nın çeşitli ülkelerinde oynayan futbolcularımız var, gelecek vaat eden gençlerimiz var, çeşitli ülkelerde futbol kulübü alan yöneticilerimiz var fakat nedense bir türlü üst düzey takım olmayı beceremiyoruz. Ligimize baktığımızda takımlarımızda milli takım düzeyinde santraforumuz yok, Avrupa’da çalışan hocamız yok. Lige dönüp takımlarımıza baktığımızda maça çıkan kadronun dokuzu yabancı iki ya da üç kişi yerli olduğunu görüyoruz. Gençlerimiz hangi umut tohumları ekerek kimi örnek alarak bu şartlarda mücadele edecekler. Avrupa liglerinde başarı hikâyemiz yok, her şeyden önemlisi istikrarlı ligimiz yok. Bütün takımlarımız borç batağında ortada başarı yok.  

      Aslında sıkıntı belli. Futbola olan bakışımız profesyonel değil. Her şeyimiz amatörce yapılmasına rağmen bazen onu bile beceremiyoruz. Bakın en son hiçbir amatör takımın yapmayacağı hatayı 23 Elazığ FK. Yaptı. Esame listesinde ismi olmayan hatta tribünde oturduğu söylenen futbolcuyu son oynadığı maçın arasında forma giydirip sahaya sürdü. Bu kadar da olur mu demeyin, oluyor ne yazık ki. Hani bakış açımız farklı demiştik ya, buyurun size nasıl baktığımızın bir örneği. Sahada alın teriyle kazanılan maçın acemice yapılan hatadan dolayı nasıl verildiğine dair bir gösterge.

      Üzülüyoruz, milli takımın acemice yenilmesine, üzülüyoruz takımlarımızın yapılan hatayla mağlup olmasına, üzülüyoruz ülkemize iyice yerleşen bahis, iddia şike gibi kumarlara üzülüyoruz.

      Peki, spora olan yatırımlarımız ve hizmetimiz duruyor mu elbette hayır. Bakın Devlet alt yapı için, sağlıklı gelecek nesiller için her türlü tesisi yapmakla kalmıyor, stadyumlarımızı Dünya standartlarına getirdi, spor tesislerini neredeyse spor kentleri yaptı. Malzeme yardımı yapmakla kalmadı, maddi destek vermeye de başladı takımlarımıza, yeter ki gelecek nesillerimiz sağlıklı ve sporcu yetişsin dedi.

Buna karşılık toplum ne yaptı diye bir sualle karşı karşıya kalsak, sadece içimizin sızladığını söylememizden başka ne olabilir ki?

      Gençlerimize baktığımızda uyuşturucunun bu kadar ulu orta alınıp kullanıldığını görmemiştik, silahlanmanın ortaokul seviyesine kadar taşındığını duymamıştık, yine ortaokul seviyesindeki çocuklarımızın bu kadar serbest şekilde kız erkek ayrımı yapılmaksızın ağıza almaya ürperti duyduğumuz paylaşımlarına ve küfürlerine şahit olmamıştık. Anlayacağınız biz bu kadar kendimizi kaybetmemiştik, zıvanadan çıkmamıştık.

      Yine de umudumuz var diyoruz, düzeliriz diyoruz. Biz ata sporumuz olan güreş ve güreşçilerimizin başarı hikâyelerini gazetelerden günlük okuyarak bugünlere geldik diyoruz. Biz içimize enjekte edilen zehri üzerimizden atacağız diyoruz. Biz başarılı olacağız diyoruz.  Eller uzaya giderken, yağmurla, karla, sinyallerle genimizi bozmaya devam ederken biz seyretmeyeceğiz diyoruz. Bu vatan kolay kazanılmadı diyoruz.

O halde hep birlikte silkelenmenin vakti gelmedi mi?

Mehmet Duman